رنزوپیانو
در ۱۴ سپتامبر ۱۹۳۷ در شهر جنوا محله پلیی در ایتالیا به دنیا آمد.در
مدرسه ابتدایی چیزی نمانده بود که از مدرسه اخراج شود.
ابتدا برای تحصیل معماری به دانشگاه فلورانس رفت. در دوره اشغال
دانشگاههای ایتالیا بوسیله دانشجویان در میلان نزد فرانکو البینی به
یادگیری عملی حرفه معماری پرداخت. در ۱۹۶۴ تحصیلات خود را در رشته معماری
در پلیتکنیک میلان با پایان نامهای درباره ساختمانهای عربی در قسمتهای
داخلی لیگوریا به پایان برد و به همکاری با استادش مارکو تسانوسو پرداخت.
معماری پیانو به سوابق او بستگی دارد چرا که به لطف پدر، که مانند چهار عمو
و برادرش همه پیمانکار ساختمانی بودند به طرز قرار گرفتن ساختمان ها آشنا
بود.
او پسری خجالتی بود که در منطقه پیکی زندگی می کرد در آنجا منظره ای از
طبیعت وجود نداشت و آفتاب سوزان هم آنها را دچار مشکل می کرد لدا تصمیم
گرفت تا سایبانی از برگ در امتداد باد به طور ثابت درست کند و این اولین
کار او در راستای معماری بود .
در بین سالهای ۱۹۶۵تا ۱۹۷۰ او تجارب زیادی با مسافرت های دانشجوئی به آمریکا و بریتانیا به دست آورد.
بیوگرافی رنزو پیانو
نمونههایی از آثار پیانو
پروژههای به اتمام رسیده
کلیسای پادره پیو
بخشی از مطلب
کلیسای پادره پیو که زمان زیادی از افتتاح آن نمیگذرد، بسیاری از
بازدیدکنندگان را به سوی منطقهای کشانیده است که سان پادرو پیو در آن
زندگی میکرد. این بازدیدکنندگان در مسیر حرکت به سمت کلیسای پادره پیو، از
سراشیبی تندی میگذرند که در امتداد یک پیاده روی طولانی قرار دارد و توسط
گلکاریهای زیبا در امتداد دو طرف، محصور گردیده است. این مسیر شیبدار پر
پیچ و تاب به سمت ورودی کلیسا پیش میرود و به صلیب بزرگی که تقریبا ۴۰
متر ارتفاع دارد و به عنوان نقطه کانونی بخش ورودی در نظر گرفته میشود،
ختم میگردد. ۹ ستون اول حیاط ، با ارتفاعی معادل ۲۵ متر، از هشت سرستونی
که برج ناقوس اصلی کلیسا را تشکیل دادهاند پشتیبانی میکنند. رنزو پیانو
در خصوص ساخت این زیارتگاه چنین میگوید:
من سعی کردم فضاها و سطوح وسیعی را ترتیب بدهم تا تمام حواس بازدیدکنندگان
را که ممکن بود به آسمان، دریا و زمین معطوف شود به سوی سازه جلب نمایم.
معماری کلیسای پادره پیو
در طراحی ارائه شده توسط رنزو پیانو، بازدیدکنندگان توسط طرح حلقوی عظیمی
محصور میشوند که طرح کلی آن توسط دایره سه چهارم شعاعهای به هم پیوسته
ای ایجاد شده است که مداوما در حال کاهش هستند. متریالهایی که برای بیان
سادگی و استحکام سازه انتخاب شدهاند، سنگ، چوب و شیشه محلی میباشند. پوشش
این سقف عظیم در قالب مس زنگار زده با سازه پشتیبان چوب و سنگ آهک، ساخته
شده است .سازه پشتیبان شامل دو ردیف مارپیچی از قوسهای سنگ آپریکنا است
که در یک دایره واقع شده اند و در مجموع به ۲۱ قوس میرسند.
این قوسها یک حلقه درونی و بیرونی را به همراه قوسهای حلقه بیرونی که به
گونهای نمایانگر کپیهای کاهش یافته قوسهای داخلی هستند، تشکیل میدهند.
قوسهای حلقه داخلی از مرکز دایره سه چهارم نشات میگیرند که محراب در آن
قرار دارد. از آنجا که قطر قوسها به طور پیوسته کاهش می یابد، با کاهش شعاع
دایره، شکلی مارپیچی ایجاد میشود که یادآور پوسته حلزون است. ساختار
شعاعی، به بخشهایی با ۳۰۰-۴۰۰ صندلی تقسیم شده است که تا جای ممکن، انجمن
را به محراب نزدیک میکند. ساختار قوس، همراه با یک سیستم ساختاری ثانویه
ساخته شده از چوب، از سقف چوبین پشتیبانی میکند. برای داشتن استحکام کافی
در هنگام وقوع زلزله ، کابلهای فولادی بین قوسها جایگذاری شدهاند.
فضاها:
منطقه محصور شده توسط دایره سه چهارم، به شکل یک مربع مثلث است که شیب آن
به سمت ورودی کاهش مییابد. پنجره شیشهای عظیمی که در قوس سنگی قرار
دارد، باعث ورود نور طبیعی به درون کلیسا میشود. در صورتی که چنین پنجره
عظیمی در این زاویه احداث نمیشد، نیمی از کلیسا تاریک میماند و فقط
کورسویی از نور به بالای محراب میتابید. پیاده رو که با تخته سنگهای
مشابه آنهایی که در قوس به کار گرفته شدهاند پوشیده شده است، کلیسا و
جلوخان را به هم متصل میکند و تا سالن ادامه مییابد و فضای عبور بین
جلوخان و محوطه داخلی را در بر می گیرد.
جلوخان کلیسای پادره پیانو
جلوخان، به دلیل بهره گیری از یک طرح باز و اتصال به محوطه داخلی کلیسا، می
تواند تا ۳۰ هزار نفر را در درون خود جای دهد و در جشن ها مورد استفاده
قرار گیرد. سردابه، کلیساهای کوچک، محل مخصوص اعتراف و اتاقهای مدرن اداری
و رویدادها در زیرزمین ۱۱۰۰۰ متر مربعی این سازه قرار گرفتهاند. استفاده
از مواد ارتباط جالبی را بین سنت و نوآوری ایجاد نموده است. مس مارک
TECU® Patina از یک طرف با استفاده از یک فرایند صنعتی در کارخانه زنگار
زده میشود و به همین دلیل دارای سطح سبز مناسب برای آغاز کار است و در عین
حال خواص عملکردی مس نیز کاملا حفظ میگردد. جرم سبز سقف کلیساها، معمولا
بلافاصله و بدون نیاز به چند دهه اکسیداسیون ظاهر میشوند.